655. 5 il, düz 5 il sonra ilk oxuyucum bakıya qayıdıb... Yola saldığım günü dünən kimi xatırlayıram.

illər, illər əvvəl hələ instagram təzə-təzə azərbaycanda trend olmağa başlayarkən orada yazılar yazırdım. Bəziləri sözlükdə yazdığım subyektiv entrilərim kimi bir şeylər idi. Əsas da ki o zamanlar inancımı təzə-təzə itirmişdim deyə araşdırdığım dini mövzulardan yazılar vardı. Amma hesaba real həyatda tanıdığım və "bezbaş" olmayan tanışlarım xaric heç kimi qəbul etməmişdim. Aradabir kimsə də istək atanda belə şeylər yazıb paylaşdığımı, dini inanclı birisidirsə, xoşuna gəlməyəcəyini bildirirdim. Zatən az idi follow atanlar, bunu öyrənəndən sonra da sağollaşırdıq.

Hətta o günü də dəqiq xatırlayıram. Qeyd etdiyim son doğum günüm o olub. Günorta bir qızdan follow istəyi gəldi. hələ məclis başlamağına vardı deyə yenə hər zamankı bildirişimi etdim ki, bəs belə-belə postlar paylaşıram, uyğundursa, qəbul edim, yoxsa izləyici toplamaq kimi bir niyyətim yoxdu. Gözəl də olsa, xeyri yox idi e, düşüncəm uymurdusa heç kimi qəbul etmirdim. Qız da qayıtdı ki, "nə gözəl. elə mənə də x səhifənin altına o cürə comment yazan birinin düşüncələri maraqlı gəlmişdi". Elə ordan da ünsiyyətimiz başladı. Qıza da baxırsan həm gözəldi, həm yaradıcılıq fışkırır: həm piano ilə məşğuldur, həm rəsm ilə. Üstünə də gəl rus sektor (rus sektor simpatiyam o vaxtdan var :d).

Nə paylaşsam hər zaman axıra kimi oxuyur, bəzən fikirlərini, bəzən də komplimentini bildirirdi. Ən önəmlisi də, dialoqumuz birtərəfli olmayıb. Yəni əksər hallarda olduğu kimi "mən soruşum, qarşımdakı danışsın, amma o özü mənə sual verməsin, mən özüm söhbəti açmaq məcburiyyətində olum" şeysi çox az olurdu, çünki özü o dəqiqə mövzuya fikrimi soruşurdu. Ona görə də mənə olan marağı illər əvvəl instagram, facebook'da, elə burada - sözlüyün özündə də yazılarımı oxuyan və ya real həyatda olduğum mühitlərdə dediklərimi eşidən və mənə diqqət göstərənlərdən fərqli olub. Fərqi də bu idi ki, gördüyüm diqqət və marağın 90%-i heç də şəxsi iradə və sağlam düşüncə ilə olan davranış olmayıb * sözlükdəkilərlə də xoş ünsiyyətim olduğu halda belə, sosial media və ya real həyatda görüşməkdən qaçmağımın təməli budur əslində . Çox vaxtı sırf kütlə psixologiyasının məhsulu idi, şəxslərin özü özlüklərində əsaslandığı şey deyildi. Təzə terminlərlə desəm, hype'ma görə idi. Ona görə də hörmət çərçivəsində qarşılıq verib çox da ciddiyə almamışam.

Nəysə e, gəl zaman, git zaman qızımız başqa ölkəyə köçməli oldu. Demişdim ki, getmədən öncə vaxt eləsin, görüşək. O günü də dəqiq xatırlayıram. Bərk depressiyada olduğumdan yemək belə yemir, ancaq siqaretlə qidalanırdım deyə məcbur salmışdı məni indiki "chaplin" kofeşopunun altındakı restorana ki, yemək yeyim. Çıxanda da yanında siqaret çəkməyimə söz atırdı ki, yaraşmır və s.

iş elə gətirdi ki, sosial media hesablarımı silib hər şeydən uzaqlaşdığımdan onla da əlaqəm itdi. Əsgər getməmişdən öncə birtəhər tapıb bakıdadırsa görüşmək istəyəcəyimi demişdim. Deyildi. söhbətimiz də görüntülü danışıqdan o tərəfə keçmədi. Elə o vaxtdan söhbətimiz qaldı.

Bir neçə ildir elə həmin o köhnə məntiqlə açıb hələ də saxladığım, 5-6 nəfərin olduğu insta hesabımın izləməsində qalmışdı. O dəfə təsadüfən o hesabıma girəndə storidə gördüm Bakıda yaradıcı işinə uyğun fotoqraf axtarır, mən də götürüb bir neçə fotoqraf önərdim (yep. Gördüyüm işi kommersiya məqsədli görmədiyim üçün özümü önərməmişdim. O da cəhənnəm, könlümdən gəlmədiyi halda heç vaxt ürəyimə yatmayan kiməsə şəklini çəkmək istəyəcəyimi demirəm, xüsusilə də qızlara və kommersiya tiplidirsə). O da qısa dialoqun sonunda Bakıya qayıtdığını, görüşmək istədiyini dedi. Dedim yəqin ponyatka xətrinə deyir, nə də olsa çox uzun zamandır heç salam-sağoıumuz olmayıb. ona görə topu ona atdım ki, özü məndən daha məşğul adamdır, vaxt eləsə deyər, görüşərik.

Keçən dəfə planlamışdım ki, səhəri gün çıxıb bir neçə qalereya/rəsm sərgisi gəzim. son söhbətimizdən də 2-3 həftə keçmişdi. Axşam kəlləmi atıb yatacağım yerdə mesaj atdı ki, səhəri gün vxadnoydu, bəlkə görüşək?
Gün oldu ertəsi, vaxtı danışdıq, Hər zamankı kimi də gecikmişdim. -* Çatanda artıq əvvəlki yaxınlığımız olmayacağını düşünüb dədə-baba üsulunda toqquşdurmaq üçün yumruğumu uzatmağı düşünürdüm ki, gördüm ala qolların açıb qucaqladı. indi oturub 5 ili 5 saata necə sığışdırasan axı? Danış, danış, mövzu bitmir, söhbət söhbəti açır. Amma məsələnin məğzi bu deyil...

Nə yalan deyim, bəzən doğum günlərini qeyd etdiyim, bayramlarda sevindiyim, fikir eləmədiyim, peşmanlıq duymadığım, yas tutmadığım o köhnə günlər üçün çox darıxıram. Bu qız da məni 1-2 nəfər xaric heç kimlə danışmadığım və bütün yaşama sevincimi itirdiyim o hadisələrin öncəsindən tanıyan və əlaqəm qalan 6ca nəfərdən biri, yeganə qızdı. O vaxtlar da çox yaxın səmimiyyətimiz vardı. indi - yetkin halımızla belə səmimiyyətin qalması o qədər xoş hiss etdirdi ki.. Söhbət əsnasında diaqnozlarımızın eyni olmasını öyrənəndə lap doğma hiss elədim. Mental problemlərdən əziyyət çəkən, dərmanlarla boğuşan adamlar yaxşı başa düşər insanın özü ilə eyni diaqnoza sahib birini tapması, üstəlik bunun da keçmiş bir dost olması necə sevindirici haldır. Üstəlik, bizdən 2 məhlə uzaqda qalır deyə vxadnoy olmasa da görüşmək alınacaqdı...

Dünən 6 saat yuxu ilə yola çıxıb yolboyu dayanıb allahın bir çayını da içmədən birbaşa 250km yol gəlmişəm ki, atam gedəsi yerə çatdırsın. Planlamışdım ki, axşam onla görüşərik. icazəli olduğum halda yolda müdir zəng elədi ki, axşam da olsa gəlim, iş axsayıb, kömək lazımdı. Mən də guya planlamışdım ki, axşan boş olaram, görüşərdik. Bu da yazdı ki, 3 gün birində, 4 gün də birində olmaqla 2 işdə işləyir ki, zehnini, özünü məşğul saxlasın, "düşməsin", işdən 12 də çıxacaq, ondan sonra alındırmaq olar. "Kakraz" mənə də uyğun idi. Məndən olsa, hamı ilə gecə görüşərəm, özümü gecələr daha çox özüm kimi və rahat hiss edirəm, amma çox insana uyğun olmur. Ünsiyyətim, ən əsası səmimiyyətim olan qızların əksəriyyəti də gecə çıxa bilmir deyə həmişə o cəhətdən özünü şanssız hiss edirəm (baxma: yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar/-323872). Ona görə də şansı qaçırmaq istəmədən yorğun-arğın özümü çatdırdım. Nə də olsa bir-birimizi çox əvvəldən tanıyırıq axı. Zəifliklərimi, problemlərimi, narahat edən fikirlərimi bilən, mənə başqalarının deyil də, öz gözü ilə baxan, öz dediyi kimi "big picture" olaraq görməyə çalışan biridir, necə bu şansı qaçıra bilərəm?

2018 ya da 2019 idi. bir dəfəsində gecədən xeyli keçmiş yenə içərişəhər tərəfdə fırlananda sabir parkında 3 oğlan, 3 qızın palaz sərib piknik etdiyini görmüşdüm. Elə qibtə eləmişdim onlara ki necə də səmimi ortamdadırlar, görəsən mənə nə vaxt qismət olacaq? Bu şey o vaxtdan ürəyimdə arzu kimi qalmışdı...
Dünən elə bu vaxtlar gəzəndə qəfil gülməli bir tema oldu, gülüşümüz sakit küçənin hər tinini bürüyəndə bir anlıq o gecə ağlıma gəldi və gördüm ki, tam da istədiyim andayam - içimi xoşbəxtlik bürüdü.

Belə... Dünən qruz, nostalgiya, keçmiş günlər, gələcək planlar, indiki vəziyyət, çəkdiyi rəsmlər, bəstələdiyi musiqilər, mənim heç yerdə paylaşmayıb özümə və yaxın insanlara saxladığım fotolar ilə dolu bir gecə keçdi. Ən ironik şey isə bir zamanlar mənə siqaret çəkməməyimi deyən qızın oturub mənlə bir siqaret çəkməsi idi. Özünün də dediyi kimi: "doğrudan elə eləmişəm? -* anyway, həyatdı da, hamımızı dəyişir". Doğrusu, oturub son illəri fikirləşəndə görürəm ki, elə mən də heç gözləmədiyim yöndə çox dəyişilmişəm. il sonuna yaxınlaşdıqca 2022 başlığına yazdıqlarım da yadıma düşür. Bu yaxınlarda elə sözlükdən bir nəfərlə görüşəndən sonra "sənə həqiqətən içkidən, nikotindən daha çox yaxşı mənada təsiri altına alan insanlarla birlikdə olmağı arzu edirəm" demişdi. Son bir neçə ayda həyatım həqiqətən də bir düzənə oturmağa doğru gedir hər nə qədər çoxlu dalğalanmalar olsa da. Lazımsız insanlardan uzaq, keyfiyyətli, mənə yaxşı təsir edən insanlarla ünsiyyətdə bir həyat yaşamağa başlamışam. 'Sevgili günlük', çox uzun zamandır heç olmadığım qədər rahat və dinc olduğum dönəmlərdəyəm, bacardığım qədər elə bu cür salxmağa çalışacam, görüm başıma nə işlər gələcək. Xeyirlisi..